PROGRAM NOTES/PRESS

DE

FRAKTUM/ARESSET 3

Für Streichtrio

 

FRAKTUM… Bruch… Verkleinern… das Gleiche… vergrößern… weniger …. 3 Notenwerte…. Kanon? … weniger… 3 Notenwerte (Klang) … 3 Notenwerte kein Klang… Symmetrie? … kombinieren … nicht wiederholen … kombinieren … nicht wiederholen… das Gleiche anders… kombinieren … anders kombinieren … symmetrisch kombinieren … das Gleiche … nicht wiederholen … die gleiche drei Notenwerte symmetrisch immer anders kombinieren.

Ich denke, dass die „Formung“ der Zeit in einer Komposition das Wichtigste sein muss. Ich habe immer bewusst (oder unbewusst?) das Tonmaterial bzw. die Tonhöhen zu einer Zweirangigkeit „degradiert“ (bzw. verdrängt), in dem ich sie als „Diener“ einer bestimmten Zeitstruktur betrachtete.

Man muss sich trotzdem für eine bestimmte „Version“ (aus den vielen Tonhöhenkombinationen und Zusammensetzungen, welche die gleiche oder sehr ähnliche Intervall-Struktur aufweisen) entscheiden, und diese Entscheidung ist gezwungenermassen ästhetisch geprägt (ob es eine Möglichkeit gäbe diese Entscheidung nicht treffen zu müssen?).

Ich habe mich im Streichtrio „FRAKTUM/ARESSET 3“ für 3 Tetrachorde entschieden(ARESSET«TESSERA= Vier, 4 Töne), die abgeänderte „Versionen“ von 3 Tetrachorden sind, deren Ursprung man jeweils Pythagoras, Aristoxenos und Didymos zuschreibt.

 

GR

FRAKTUM/ARESSET3 για Τρίο εγχόρδων.

Το «fraktum/aresset3» ανήκει σε μια σειρά έργων στα οποία δουλεύω με διάφορα είδη τετραχόρδων (στο συγκεκριμένο ένα «διατονικό» του Πυθαγόρα, ένα «χρωματικό» του Αριστέξενου και ένα «εναρμόνιο» του Δίδυμου). Αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει δεν είναι η χρήση αυτού του τονικού υλικού σε σημερινές μουσικές φόρμες αλλά η βίωση του «ηχητικού κόσμου» που παράγεται από την διαστηματική τους δομή, από την οποία «εκμαιεύω» και την χρονική οργάνωσή του (φόρμα).

Η οικονομία των μέσων, σμήκρυνση, μεγέθυνση, η παρατήρηση απο διαφορετικές «οπτικές γωνίες» του ίδιου «αντικειμένου», η χρονική μεγέθυνση μουσικών «γεγονότων» (που επιτρέπει να βιωθεί ο ήχος σε περισσότερες και διαφορετικές διαστάσεις του), η συνειδητή απόρριψη χρήσης στοιχείων όπως «μελωδία» και «θεματική/μοτιβική επεξεργασία», η επανάληψη των ίδιων στοιχείων αλλά σε διαφορετικούς πάντα συνδοιασμούς, όλα αυτά αποβλέπουν στην «εντατικοποίηση» της διαδικασίας της ακρόασης, την βίωση ενός «ηχητικού κόσμου» με την μέγιστη δυνατή αποφυγή οποιασδήποτε «επιφανειακότητας» (αυτήν την «εντατικοποίηση» δεν την εννοώ μόνο ως αισθητική «στάση» αλλά και γενικότερα πολιτισμική), στην «παροχή» όσο γίνεται μεγαλύτερης ελευθερίας στον ακροατή για «συνειρμική» ερμηνεία αυτού που ακούει αλλά και στη μέγιστη δυνατή αποστασιοποίηση του δημιουργού απο το έργο του.

Τα παραπάνω είναι μόνο μέσα «μορφοποίησης» του χρόνου. Έτσι η μουσική μπορεί να «απογυμνωθεί» σ’ αυτό που είναι πραγματικά για μένα: χρονικά οργανωμένοι ήχοι και ηχητικές δομές.